vrijdag 22 juni 2012

Het maakt helemaal niemand wat uit..

Tijdens de laatste etappe van de hardloop4daagse had ik een moeilijk momentje. Een behoorlijk moeilijk momentje. Ik was leeg, moe, geen energie meer om de laatste 10 km van die 100 nog lekker door te rennen. Ik had genoeg van die heuvels en het ‘lekkere zonnetje’. Ik had ook geen zin meer in een ‘gelletje’, bah! Ik wilde niet meer hardlopen, hooguit wandelen. Ik stopte direct met hardlopen en wandelde door het bos. Zowel voor als direct achter mij was er leegte.

Geen hardlopers binnen een straal van 200 meter. Niemand zag dat ik wandelde, niemand. Ik was alleen. Toen sloop er een gedachte in mijn hoofd waarvan ik de echo, nu 3 weken later, nog steeds hoor galmen; “Niels, het maakt ook helemaal niemand uit hoe hard jij loopt…” Ik herhaalde de gedachte; “Het maakt niemand iets uit hoe hard of hoe ver ik loop”.

Om het positief te benaderen: Hoe hard, hoe ver of hoe snel ik loop is alleen voor mezelf belangrijk. Welke doelen ik stel, welke sporten ik doe, hoe ik train en wanneer, het maakt alleen voor mezelf iets uit. Al die zelfopgelegde doelen zijn misschien niet zo belangrijk als ik dacht. Maar waar draait het dan wel om?

Na de hardloop4daagse wilde ik uiteraard weer zo snel mogelijk volop fietsen en zwemmen, want met de hele triatlon van Almere in september in mijn achterhoofd heb ik last van permanente trainingsachterstand. Het is dan ook niet relevant of ik net 100 km heb gelopen in 4 dagen (ruim meer dan mijn gemiddelde maandtotaal). Ik heb in die 4 dagen wel 2 fietstrainingen en een zwemtraining gemist.

Toen ik tenslotte ook nog eens last kreeg van mijn knie (geïrriteerde pees) en mijn beenspieren pijnlijk protesteerden was het hek van de dam. Ik moest noodgedwongen rust houden, nog meer achterstand. Een hele week niets doen, ok een keertje naar de fitness, maar dat tel ik sowieso al niet mee. Mijn doel dreef steeds verder van mij af. Arme ik. Het uitzicht was hopeloos.

Maar toen klonk weer die echo: “het maakt niemand iets uit…”

O, ja. Eigenlijk doe ik het voor mezelf; mijn doel, mijn sport, mijn plezier. Wie maakt het uit of ik die triatlon in 11, 12 of 14 uur doe? Wie zegt dat het belangrijk is om 3,8 km binnen de 1:15 te zwemmen, die 180 km harder of zachter dan 32 km/uur te fietsen en aansluitend de marathon binnen de 4 uur te lopen. Of als ik helemaal niet mee doe? Wat zit ik me druk te maken, het gaat om mijn plezier.

Typisch gevalletje: "voor mijn plezier"

Ik was ‘even’ vergeten dat ik voor mijn plezier sport. Gewoon omdat het lekker is om jezelf moe te maken, de wind door mijn weinige haren te voelen waaien, het zweet op de rug. Het gevoel hebben met een hoger doel bezig te zijn en om daar nog meer van te genieten zou ik zo af en toe een wedstrijdje doen en wie weet ooit toch nog eens die hele triatlon. Dat was nog geen anderhalf jaar geleden, nu gedraag ik me alsof ik mijn allerlaatste kans om mij te kwalificeren voor de Olympische spelen moet opgeven.

Thuis mopperde ik. Mijn jongste zoon mocht meetrainen met de E-selectie van het voetbal. Geweldig voor hem, maar voor mij betekende het 2 avonden extra op pad in de week. Mijn vrouw had opeens een onwillig rooster; donderdag EN vrijdag vroege dienst.. en mijn zwemtraining dan? Ik moest voor mijn werk het hele land door om presentaties te geven, het ging allemaal ten koste van mijn trainingen. Het was allemaal wat. Ik ging het niet halen. Mijn wereld stortte in, ik mopperde en zelfs tijdens een fietstraining kreeg ik de gedachte dat ik deze tijd wellicht toch beter voor een andere training had kunnen gebruiken.

“Het maakt niemand iets uit hoe hard of hoe ver je loopt, het is alleen voor jezelf belangrijk.”

Mijn plezier is belangrijk. Ik zei ‘t tegen mezelf: “Ik doe het voor de lol”. Genieten van de kans die je hebt om te kunnen sporten, genieten dat je soms nog eens een klein beetje snel gaat of ver. Dat je af en toe een wedstrijdje kan doen. Ja, ik moet gewoon lekker genieten, want verder maakt het niemand echt wat uit..

Almere lijkt opeens weer een heel stuk dichterbij.

Nielsuitelst

Mijn 'column' verschijnt 2-wekelijks op www.prorun.nl, de hardloopsite voor de Benelux en wordt gecrosspost op www.dutchroadrunners.nl!

dinsdag 5 juni 2012

Hardloop4daagse en het heilige pinkstervuur.

Laat ik bij 't eind beginnen, het is tenslotte de meest levendige herinnering die ik heb aan de hardloop4daagse. Tijd: maandagochtend 2e pinksterdag 10:00h. Locatie: Vaassen tegenover kasteel Cannenburch. Tijd voor etappe 6; 20 km. 80km reeds gelopen.

Ik heb goed geslapen en ben toch nog doodop, mijn maag slaapt ook nog. Ik heb helemaal geen zin om te hardlopen, laat staan 20 km! Een vreemde hersenkronkel dwingt me om de 100 km van de hardloop4daagse vol te maken.

Ik zie de andere lopers, de sfeer wordt steeds relaxter. Iedereen berust in deze laatste dag. Ach ja nog een beetje lopen, alleen nog even naar de finish. Niet echt spierpijn, niet echt hersteld. Eten is een issue, iedereen heeft een slap gevoel in zijn maag, vooral zij die dit voor het eerst doen. Van mij mag het nog 3 uur duren voor de start maar de tijd vliegt voorbij.

Het is een aangename temperatuur, aangenaam voor een ochtendje vissen bedoel ik dan. Te warm voor mij eigenlijk. Ik voel de hitte van zondagmiddag nog, 26-27 graden over een droog stuk hei door het zand. Het was niet voor niets dat ik twee kabouters hoorde zingen. Maar dat was gister, ik sta vandaag weer klaar voor de start. Mijn vrouw, Annette, is gelukkig mee, goeie afleiding. Ze maakt nog wat foto's voor de start, dus ik moet me nog even groot houden. Pang.. u kunt starten. Zo ben ik ooit wel eens aan een triathlon begonnen. De wethouder riep vanuit een bootje “u kunt starten”. Prachtig, maar hier gaat alles perfect. De hardloop4daagse is de perfecte race. De entourage bij het kasteel is fantastisch, de verzorging en de routes zijn sprookjesachtig. Pang! Het startschot is mijn eerste hartslag deze ochtend en ik neem me voor het ritme niet boven de 160 te laten komen en heel rustig te beginnen. Het lukt, een kilometer of 8, dan loopt het hartritme toch gewoon op naar de 170, ondanks mijn lage tempo van rond de 11 km/u.

Op zaterdagochtend was mijn broer uit Groningen 'even' langs gekomen om een etappe mee te lopen, dat tempo moet ik hebben. Relaxed tempo was dat, lekker door het bos. Toen kon ik de hele ochtend kletsen tijdens het lopen, dat zit er nu niet meer in. Volgend jaar maar vragen of ie niet op de maandag mee wil lopen.. eh volgend jaar?

OK, nog maar een stuk of 12 km's te gaan. Ik wil nu het liefst helemaal alleen lopen, niemand inhalen, niet stoppen en vooral niet ingehaald worden. Dan maar nog iets rustiger, maar wel doorlopen. Mijn hartslag loopt synchroon met de temperatuur en stijgt langzaam. Na een km of 10, neem ik even de tijd bij een waterpost. Ik loop niet, maar drink heel rustig. 3 bekers water in de hand.. afkoelen en drinken. Ik stop een gelletje met moeite naar binnen, smakeloos. Kom op! verder lopen, maar ik ben echt wel moe. Nog geen kilometer verder wordt het warmer en gaan we weer omhoog. Wellicht de grootste hindernis bij de 4daagse zijn de meer dan 1000 hoogte meter die je moet overbruggen. Deze klim is niet groot, maar wel extra vermoeiend. Op vrijdag had ik voor de start van de eerste etappe het gevoel alsof ik toen al 100 km moest gaan hardlopen, ik was opgefokt en zenuwachtig, blij en spannend was het. Nu voelt het alsof ik er deze dag al 90 op heb zitten. Heb ik die 4 etappe's op zaterdag en zondag dus toch gedroomd?

OK, die laatste 10 kilometers kom ik ook wel door, even wandelen.. Heerlijk. Ik moet zelfs plassen, bizar en vast geen goed teken, maar het is rechtvaardiging om even aan de kant te staan. Mensen halen me in, de aanmoedigingen klinken vermoeid. “kom op he”. Best lekker, even wandelen. Ik ga maar weer hardlopen. Het is meer marsen geworden dan hardlopen en via de volgende waterpost komt de finish steeds dichterbij. Ik heb spijt, spijt dat ik zondagochtend zo hard heb gelopen bij de tijdloop. Ja het was fantastisch om vanuit een paardetrailer om de 30 seconden te starten en zo'n mooi kort parkoers te lopen. Al na 1 km had ik mijn voorgang(st)er bijgehaald, dat voelde lekker. Nu voel ik daar de pijn van.

Niemand die het ziet als ik verder loop. Niemand die weet dat ik mijn hoofd denk dat als ik nu naar de finish wandel ik ook 100 km gelopen heb. Niemand die weet dat ik op plek 32 in het klassement sta en binnen de 9 uur wil finishen. Als ik op mijn werk zou vertellen dat ik er 10 uur over gedaan had, vind iedereen dat even knap of bijzonder. Maar ik niet, balen! Ik wandel, ik loop, ik wandel, ik loop. Met nu nog 2 km te gaan, maar proberen door te lopen. Niemand voor me en achter me hoor ik wat gepraat van een paar lopers die me langzaam bijhalen.

Bijna springt er een traantje in mijn oog als ik het sportpark zie. Goddank; geen lange lussen. Gewoon direct het gras op.. de lopers achter mij hebben mij #@%^ al bijna bijgehaald en ik hoor ze zeggen dat ze me nog even willen inhalen. Bah.. 60 km lopers, fris als een hoentje. Ik ga sprinten. Ik zie het mezelf doen. Doe nou niet! Net voor de finish neem ik nog 2 meter afstand. Sterk... kapot. Ik was al kapot, maar nu ben ik kapot van het kapot zijn... ik zoek direct schaduw.. voorbij het water en de bananen... schaduw. Zitten. Annette brengt me water en bananen en water en water. Ik ben tevreden, het was even lastig maar eigenlijk alleen maar mooi. Binnen de 9 uur gebleven, voor wat het waard is. Diep gegaan en een nieuwe vermoeidheid leren kennen, fantastische routes gezien, leuke mensen en een perfecte organisatie. Een warm gevoel gaat door me heen als ik weer in de auto zit. Een heilig pinkster hardloopvuur stort zich over me uit. 100km, dat ik het kan. Wauw. Volgend jaar weer?... eh, het is nog te vers. De herinnering moet eerst de tijd krijgen om te vervagen tot een mooie grijze schaduw uit het verleden.

Nabrander: 10-20 Om mijn startnummer (1020) te beoordelen heb ik via de urban dictionary de volgende passende beschrijvingen van 1020 of 10-20 toegevoegd: 10 minutes of pleaseure 20 years of pain

1020:

1. 10 minutes of pleaseure 20 years of pain(Jail)

v 2. Jailbait

Guy1:Goddam that bitch is fine

Guy2:Shes 16

Guy3:(imitating a police man) we got a 10 20 in progress

---------------------------------------------------------------------------------------------

10-20:

a massive, messy, and liquidy shit that takes a quick 10 seconds to release, but 20 minutes to clean your ass.

Andy- "Jimmy what the hell were you doing in the bathroom for so long?"

Jimmy- "Had a 10-20 bro. shouldn't have eaten that shitty food from the cafeteria."