donderdag 17 oktober 2013

Mijn onderbroek

Wat ben ik blij dat ik een man ben, want voor ons (mannen) is alles namelijk zoveel makkelijker. Niet alleen kunnen we plassen waar en wanneer we maar willen, de natuur laat ons ook nog eens harder lopen dan de meeste vrouwen, zelfs als we daar net zoveel of zelfs minder voor trainen.
Gemiddeld zijn we langer en sterker, we krijgen meer betaald voor hetzelfde werk, hebben geen last van allerlei moederinstict dingetjes zoals opruimen en thee zetten enzo. Laten we eerlijk zijn: Het is gewoon heerlijk om man te zijn.
Zelfs uit onze negatieve kantjes, zoals een 'klein' overschot aan testosteron, weten wij mannen nog voordeel en plezier te halen. Daarom organiseren wij wedstrijden om te kijken wie de snelste, sterkste, grootste of slimste is. Drinken we bier, fluiten we naar vrouwen en hebben we het internet vol met porno gezet.

Er is eigenlijk maar een ding dat een beetje aandacht en zorg vraagt. Een klein dingetje maar, gelukkig. En helaas speelt dat nou net op tijdens het hardlopen. Ik neem aan dat iedereen wel in de gaten heeft dat ik het nu over de penis heb. Er zwaait namelijk iets heen en weer in mijn broek als ik aan het lopen ben en dat leidt me behoorlijk af. Voor mijn gevoel zwaait er een boomstam over de weg en is iedereen gefixeerd op de inhoud van mijn broek. Ik weet het, dat is natuurlijke helemaal niet zo. Maar heb je ooit wel eens in zo'n echte hoog ingesneden hardloop korte broek met zo'n gaasbinnenbroekje gelopen waarbij je angstvallig het hele zaakje in de gaten moest houden omdat het af en toe net even te onstuimig om de hoek kwam kijken?

De beste manier om dit tegen te gaan is: fixatie! Links dan wel rechtsdragend fixeren. Gewoon een strakke broek eronder. Zo heb ik de afgelopen jaren ook meestal gelopen. Met een zwembroek die "lekker strak" zat en er zwaaide helemaal niets (of niemand) meer. Een gewone -katoenen- onderbroek is bij lange na niet geschikt voor intensief sporten. Ze gaan vol zweet zitten, worden zwaar en zakken af. Dan moet je de hele tijd met de hand aan je broek lopen, is ook vervelend.
Maar zo'n zwembroek zit ook wel echt strak en knelt af bij de pijpen. Daarnaast hebben ze de neiging om ook water vast te houden en kan je daardoor 'beneden' flink afkoelen (bij vorst en tegenwind). Ik heb wel eens met 2 zwembroeken tegelijk aan gelopen in de vrieskou, maar eerlijk gezegd is dat ook geen echte oplossing. Zwembroeken hebben nu eenmaal weinig draagcomfort

Nu zou je denken dat met de opkomst van de term 'bare running' (vertaling: naakt rennen) er zich nog meer opties zouden voordoen, maar gelukkig beperkt zich die trend zich slechts tot de voeten. De aanblik van hardlopers zonder schoenen, slippers of net iets meer dan niets is voor de meeste toeschouwers al schokkend genoeg. Nog even los van de vraag of je dan nog met trots je finishfoto aan je oma kan laten zien.

Ik hoorde (via via) ook nog van een bijzondere alternatieve optie, die gaat mij eigenlijk net te ver. Er zijn namelijk mannen die damesondergoed dragen. Natuurlijk, jij hebt vroeger toch ook naar 'Jambers' en 'Sex voor de Buch' gekeken, dus we wisten al lang dat het bestond. Damesondergoed wordt van (naar het schijnt) heel comfortabel en elastisch materiaal gemaakt. Perfect voor sportende mannen. Het gaat mij net iets te ver om met een vrouwenproduct mijn 'mannenkwaal' aan te pakken. Misschien gun ik ze dat plezier niet eens. Ik heb ook wel eens gehoord dat de beste remedie tegen bloedende tepels een BH dragen is, maar om nou in het lingeriesetje van mijn vrouw te gaan lopen, roept bij het omkleden voor een wedstrijd misschien ook weer andere vragen op. Dus, nee! Ook die optie valt om esthetische redenen af, alhoewel het misschien wel de goedkoopste (en spannendste) oplossing is. Alle bovenstaand genoemde opties zijn overigens al eens door iemand uitgeprobeerd, maar zo te zien was dat (qua hardlopen) geen succes.


Omdat ik nogal zuinig ben, was ik een beetje terughoudend om de laatste (bij mij bekende) logische optie uit te proberen: Een sportonderbroek! Die zijn, in mijn ogen, gewoon belachelijk duur. Als je voor een paar euro een 'normale' onderbroek kan kopen waarom zou ik dan 4 keer zoveel betalen voor een sportonderbroek?. Die draag je immers bijna nooit..

Ik heb dan ook lang gezocht en uiteindelijk besloten om er een aan te schaffen. Het werd er een van Under Armour, een compressie onderbroek! Met de hoop dat dit mijn loopplezier zodanig zou verhogen dat ik er hopenlijk geen spijt van ging krijgen. Het is natuurlijk ook een hele uitgave, als je zo krenterig bent als ik. Ik zal je vertellen, het is de duurste onderbroek die ik ooit gekocht heb. Maar liefst 25 euro!! Het was een forse aderlating. Toen ik thuis aangaf dat ik een compressieonderbroek had gekocht kreeg ik van mijn kinderen al gauw een paar grappige opmerkingen; "wil je hem echt nog kleiner maken papa?" tot "...of valt er soms iets te compresseren? hahaha" Kinderen in de pubertijd... ik had er liever nog een penis bij. Gelukkig heb ik die uitgave na deze grappige opmerkingen weer kunnen compenseren, een paar weken geen zakgeld zorgde ervoor dat ik de balans weer positief kreeg.

De onderbroek heb ik besteld via www.altijdsporten.nl , een beetje reclame mag wel want Jantiene gaf me tenslotte nog extra korting. Ik heb inmiddels 3 maal met de, nee DE onderbroek gelopen en hij ligt nu op een speciaal plekje in de kast. Het is precies wat ik gehoopt had dat het zou zijn, een kruising tussen een zwembroek en een gewone onderbroek.
De broek is gewoon goed! Ik wil geen superlatieven gebruiken als het om ondergoed gaat, maar het is wel gewoon wat ik nodig had. Niet te strak, soepel, droog met een lichte fixatie. Het mooiste is dat ik hem 's ochtends al kan aantrekken als ik 's middags wil gaan hardlopen en het omkleden dus aanzienlijk sneller en makkelijker gaat als ik na een dag werken thuiskom en tussen de voetbaltraining, piano les en het avondeten nog even wil gaan hardlopen. Niet dat het relevant is, maar het is wel weer een klein beetje drempelverlagend heb ik gemerkt. Ik zou het gevoel van het lopen met deze onderbroek willen samenvatten als "near naked running". Wat een vrij gevoel.. Ja, ik zie de jaloerse blikken van de vrouwen alweer, want zo heb ik van het enige resterende minpuntje van 'het man zijn' toch weer een positieve belevenis gemaakt. Eentje die je met alle emancipatie van de wereld als vrouw nooit kan ervaren. Zelfs niet in je damesondergoed.

Ik ben er van overtuigd dat een aantal vrouwlijke hardloopsters mij vast wel van het tegendeel willen overtuigen, voorlopig vind ik dat prima, want ik voel me weer 100% man!


maandag 7 oktober 2013

Even bijkomen..

Ik sta aan de kant van de weg, een wat oudere heer op de fiets stopt en zegt: "Dag meneer, gaat het wel?". Ik antwoord hijgend: "Ja hoor, ik sta alleen even uit te rusten".
Ik zie dat de meneer mij doordringend staat aan te kijken, waarschijnlijk wil hij weten of de uitgemergelde blik in mijn ogen, het zweet op mijn voorhoofd en de grauwe gelaats-trek een uiting is van een gezonde inspanning of van een naderend einde. Hij besluit nog een poging te wagen: "Oh , weet u het zeker?".
Ik lach om de spanning uit de lucht te halen: "Ja, hoor. Ik ben alleen maar even een stukje aan het hardlopen, even lekker genieten". Ik vervolg: "Ik weet het meneer, zo ziet het er niet uit misschien, maar ik doe het allemaal voor mijn lol". Hij lacht en fietst weg, ik moet ook lachen, niet alleen om dit voorval, maar vooral om het feit dat ik nog maar 2 km naar huis hoef te (hard)lopen. Ik heb er net 12km opzitten en dat was het streven, maar vandaag maak ik zelfs de 14km vol.

Lekker als je zo je doel haalt. Het was een mooie sprong van een langste duurloop van 8 km naar een van 14 km, na 4 weken niets doen. Ik begrijp die meneer wel hoor, want vermoeidheid is mij heel goed aan te zien. Ik kleur grijs als het asfalt, de holle blik en mijn shirt doordrenkt met zweet. Het kan er niet gezond uitzien, maar het voelt heerlijk.
Na het lopen kan ik vaak zo heerlijk op de bank zitten staren naar helemaal niets. Mijn hersens volledig verdoofd terwijl mijn benen nog uitlopen. Ik zie de spieren van mijn kuiten naijlen terwijl ik als een zombie naar de tv staar. Ik kijk wel, maar zie niet eens wat er op is. De kinderen praten, onze hond, Noortje, likt aan mijn hand.. "hmmmm lekker zout" denkt ze. Terwijl ze me schuin aankijkt meen ik te weten wat ze denkt: "gaat het wel baasje?". Als ik het lopen ergens voor doe, dan is het voor dat moment. Het is alsof je net naast een kanon stond terwijl hij afgeschoten werd. Je hoort even niets, geen geluid, alleen een hoge fluittoon, die overstemd alles. Alle andere geluiden als in een mist gevangen. Zo lijkt ook de wereld als je lekker een eind hebt gelopen of als je misschien niet zo lekker hebt gelopen, maar wel helemaal leeg bent.

Hooguit iets drinken kan of mag dat moment even onderbreken. Even zitten en genieten van de stilte, de oorverdovende stilte van mijn eigen gedachten. Het is daarom ook dat ik stiekem droom van een Ultrarun, omdat ik denk dat het gevoel dan nog langer gaat duren. Na Almere(triathlon) had ik het bijna een hele dag, verstomd liep ik door het huis. Waar ben ik, wat doe ik hier.. ik weet het niet, maar het is goed. Tijdens de afsluitende marathon vroeg trouwens ook iemand "of het nog wel ging" Ik stond met kramp in beide benen en voeten stil bij een lantaarnpaal op ongeveer 100 meter van de verzorginspost. Ik viel gelukkig nog net niet om.. "gaat het wel?" "Eh, nee..maar het moet maar". Dat is tijdens de race, daarna...alleen maar genieten. Bij de Berenloop voelde ik het zelfs al ver van te voren aankomen. Euforie ten top! Wat een uitbarsting bij de finish was dat toen. Eigenlijk net als een paar weken terug; bij de 12 km was mijn (afstands)doel gehaald, maar was ik nog niet gefinisht. Dat maakt het op de een of andere manier nog intenser.

Het gevoel is iets wat vooral bij hardlopen hoort. Bij zwemmen,fitness of fietsen heb ik weer heel andere ervaringen. Gevoelens van opluchting, voldoening, energie, vreugde, loomheid, slaap zelfs. Maar die afgematte moeheid, dat gevoel van leegte, dat ken ik alleen van (na het) lopen.
Mijn moeder heeft ooit een foto van me gemaakt op dat 'stilte' moment. Mijn vrouw heeft van die foto, van dat lome leegheidsgevoel jaren later weer een schilderij gemaakt. Ik kende haar toen nog niet zo lang, maar de gelijkenis is schitterend. Het was nadat ik de etappe Bolsward-Harlingen had gelopen voor een estafette team tijdens de hardloop 11stedentocht. Ik was keurig tweede geworden op mijn etappe en had me volledig leeggelopen. Was zo'n beetje als laatste vertrokken en had uiteindelijk de eerste loper nog in beeld gekregen. Valt mijzelf wel op dat ik toen iets vrolijker kon kijken na zo'n inspanning, maar de rust op mijn gezicht spreekt boekdelen.


Ik heb vandaag ook gelopen, 7 km slechts. Niet genoeg voor een oorverdovende stilte, maar net genoeg voor een korte 'powerdip'. Genoeg om in mijn behoefte voor één dag te voorzien. Misschien morgen een nieuwe poging wagen. Ik heb nu alweer zin in zo'n lekkere lome lege stille vermoeidheid.