Ik wou dat ik een vrouw was...

Toen ik een paar weken geleden zo'n mooie lofzang hield over het 'man-zijn' in mijn blogje over mijn compressie onderbroek, wist ik al dat dit geen stand kon houden. Voor mannen is alles makkelijker? laat me niet lachen. Natuurlijk is het helemaal niet makkelijk om man te zijn, sterker nog. Man-zijn gaat gepaard met een grote varieteit aan issues en problemen. Het zou maar zo eens veel makkelijker kunnen zijn om vrouw te zijn tegenwoordig.
Die doorlopende prestatiedrang van mannen bijvoorbeeld. Ik loop me de longen uit mijn lijf om een klein beetje redelijk te finishen in de 7heuvelenloop. Daar waar ik slechts matig tevreden kan zijn met mijn 1:08. Niet omdat ik naar mijn eigen prestatie kijk of naar allen die achter mij zijn gefinished. Als man kijk ik naar voren. Zo heb ik dat geleerd vroeger en het zit diep in mijn DNA ingebrand. Ik kijk naar de nr. 1 en iedereen die ik ken die sneller was dan ik.

Als ik dan thuiskom en mijn jongste zoon, Jelle, vraagt voor de grap: "en? heb je gewonnen??" Dan kan ik slechts lachen als een boer met kiespijn.. ik antwoord nog: "nee ik was iets van 4200ste..." en snik in stilte een traantje weg. Hij lacht en ik trek mijn mondhoeken uiteen zodat ik kan doen alsof ik volop meegeniet van zijn scherpte.

Twee dagen later belt een vriendin van mijn vrouw op. Ik had gehoord dat ze mee gelopen had met de zevenheuvelennacht en ik oefen mijn sociale skills door te vragen hoe het ging. Vol vuur vertelt ze over hoe lekker het ging, hoe makkelijk het aanvoelde , hoe gezellig het was, met wie ze stond te kletsen. Haar tijd was 51 minuten, maar ik durf niet te vragen welke afstand ze gelopen had. Meten is weten geldt eigenlijk alleen voor mannen. Vrouwen willen gewoon een goed gevoel. Gezelligheid.

Niks ten nadele van de snelheid van vrouwen. Veel lopen in een tergend langzaam tempo, anderen (en dat zijn hele hordes tegenwoordig) lopen mij er met gemak uit. Maar het wordt ze wel heel makkelijk gemaakt om zo een prijsje mee te pakken. Als je alle mannen die in dezelfde tijd of sneller zou finishen zou willen laten meegenieten van de prijzenpot bleef er ongeveer 30 cent per persoon over. Ik liep vroeger regelmatig in de buurt van het damespodium, maar heb nooit een cent gezien. En dat alleen maar omdat ik een penis heb. Nee, eerlijk is het niet, maar wel gezellig natuurlijk.

Gezellig hardlopen.. ik weet niet eens wat het is. De smaak van bloed, de darmen verkrampt, de longen die al protesterend mijn tong naar buiten duwen, een traantje na de finish van uitputting. De 'gemiddelde' hardlopende vrouw kent het niet, ik lees het nooit in de tweets en op facebook, alleen maar gezelligheid. Elke loop lijkt voor hen een heerlijkheid, een bevrijding, "ik heb toch zoooooo lekker gelopen.. pfff".
Terwijl ik na elke training steevast zit te rekenen wat ik ,gegeven deze training, over 6 maanden kan lopen op de marathon en hoeveel vooruitgang ik kan boeken over 3 jaar.

Waar praten ze eigenlijk over? Die hardlopende gezellige vrouwen... over ALLES! Ik heb er wel eens achter gelopen.. of was het wandelen? In elk geval; eten koken, vriendinnen, de kinderen.. andere hardlopers. Gewoon met wildvreemde(!) andere hardlopende vrouwen. Alsof ze lid zijn van een geheime club. De -manonvriendelijke- geheime club die wedstrijden organiseert, alsof het niet genoeg is dat ze onze sport hebben overgenomen. Een vrouwenloop, vrouwentriathlon, vrouwenparkeerplaatsen.. wat hebben we ze toch aangedaan? Het was met ons erbij toch ook altijd gezellig?

En dan nog wat, nu ik toch bezig ben. Hoe zit dat met de modieuze hardloopkleren? Mannen lopen al 30 jaar in hetzelfde grijs/zwart met een streepje geel. Vrouwen lopen opeens in alle kleuren van de regenboog, terwijl ze pas 5 jaar aan hardlopen doen! Rokjes, kousen, jurkjes, petjes, mutsjes, hoedjes, looptasjes, looplipstick, looptampons, weet ik wat. Waarom is dat truitje MET colletje er nou weer niet voor mannen? En voor dames heb je gewoon hardloopshirts met streepjes! Met streepjes..nou ja. Ze willen het en ze krijgen het, zo is het! Ik zie een paar mooie lichtblauwe KSWISS schoenen op Internet; "wauw" denk ik, helemaal mijn kleur, maar "Oh shit! het zijn vrouwenschoenen" Gelijk weer een heel andere soort 'geheime' schoenmaat en dan hebben ze mijn maat natuurlijk weer niet. Terwijl er weer een reclame over afscheiding en vreemde geurtjes over de TV gaat zoekt ik verder. Goh! zwart en donkerblauw zijn wel beschikbaar. In alle maten en voor mannen EN voor vrouwen.

Ik vraag me af of de mannenloopsport nog wel toekomst heeft. Het gaat al lang niet meer om wie de snelste is, de hele loopsport raakt gevrouwmatiseerd! Na de colorruns wist ik het zeker. 'Ze' maken van hardlopen een jurysport; De mooiste outfits, de gekste groepen, de meest herfstachtige kleurencombinatie, het raarste loopje. Als mannen al mee mogen doen vallen ze natuurlijk altijd buiten de prijzen, kansloos in hun zwart/grijze afgelopen tenues en hun hijgende afgepeigerde blik.


Ik heb me vorige week aangemeld bij een kookclubje.. daar (z)aten meer mannen zonder hobby. Gezellig samen eten koken en een beetje kletsen over het weer enzo.
En bij het toetje doen we altijd wie het snelste klaar is.

Ik wist het niet..

Ik wist helemaal niet dat ik mee deed aan de zevenheuvelenloop, en zelfs nu, een paar dagen later twijfel ik nog of ik wel echt heb meegedaan.. Halverwege de zomervakantie zat ik op de website van onze personeelsvereniging te browsen en klik ik opeens op een linkje helemaal links onderaan, iets met hardlopen en in Nijmegen.. klik "ja" klik "ja" klik "ok" klik klik klikkerdeklik..
Ik zoek nog even naar kaarten voor André Hazes, maar ik zie geen geschikte datum, kerststukjes maken, klik "nee".. wintersportreis klik "nee" , ik sluit mijn laptop.
Heb ik me nou net opgegeven voor de zevenheuvelenloop? De volgende ochtend zie ik het bewijs in mijn mailbox.. "je hebt je opgegeven voor..." Oh, dus toch, ach het duurt nog 3 maanden.
Terwijl ik rustig een beetje door hardloop en een paar meer dan geweldige fietsdagen beleef bij een SKODA baanclinic bij het EK baanwielrennen in Apeldoorn en als #profvooreendag op circuit Zandvoort met Belkin en Argos profrijders tellen de dagen rustig af.

Ik kijk vooral vooruit, naar 2014. Het jaar 2013 is voor mij wedstrijdloos verlopen. Gewoon een jaartje voor de lol trainen, is ook wel eens lekker. Pas op 2 februari staat de Midwintermarathon gepland, dat wordt een mooie aanloop naar een boeiend seizoen.

Weken later.. een 'ping' verraad dat ik een mailtje heb. Hé een mailtje over..puntje puntje puntje..de zevenheuvelenloop? Volgende week zondag, dus. "Hee schat, hebben wij volgende week zondag nog wat op de planning staan?". De agenda blijkt leeg, via mijn werk meedoen aan de zevenheuvelenloop, ach ja. Het is niet mijn eerste voorkeur om via onze PV mee te lopen, omdat ik dan van die lelijke kleren moet dragen. In Alliander uniform, op zich niets mis mee, maar gifgroen met wit, laat ik het zo zeggen; het kleed niet echt voordelig af.
Het evenement zelf is door de Personeels Vereniging perfect geregeld! Opvang in het gebouw van de ROC, welke tijdelijk tot loopfabriek is omgebouwd en een goede 40 bedrijventeams huisvest. Er is drinken, broodjes, soep en zelfs massage. Je komt er af en toe nog eens een bekende tegen en ik start zelfs in vak geel, dus net achter de wedstrijdlopers. Helemaal niet slecht en dat tegen een gereduceerd tarief. Maar die witte broeken en dat opvallende gifgroen, die matige pasvorm. Ik accepteer het, in gedachten ga ik 'gewoon een stukje lopen' als een soort van training, zevenheuvelen of niet. Het stond toch al in de planning voor de Midwintermarathon. Als ik me na afloop goed voel loop ik gewoon naar huis. Ik heb een rugzakje met droge loopspullen bij me, voor het geval.

In tegenstelling tot mijn normale routine kom ik, in plaats van 2 uur te vroeg, precies op tijd aan. Ik kleed me om, nummer opspelden en voor ik het weet ren ik al over de Groesbeekse weg. Ik voel een stuk minder spanning dan bij een 'normale' wedstrijd. Misschien omdat ik me stiekem heb voorgenomen na de wedstrijd de 8 km naar huis terug te lopen. Desondanks wil ik een goede tijd lopen, of op zijn minst sneller dan vorig jaar.
Ik ken de route en de routine, het zijn elk jaar dezelfde snelle en langzame kilometers op dezelfde punten. Ik schrik er niet meer van. Hard starten, dan even gas terug. Ik houd me in, want er komt nog een klimmetje bij de 10 km, daarna is het freewheelen naar de finish. Ik tel de kilometers af en ipv "ai nog 6 kilometer" denk ik steeds.."Ah nog maar 6.." Altijd een goed teken als het glas half vol is (of is dit nu juist weer een voorbeeld van half leeg?) Tijd: 1:08:23. Ruim een minuutje sneller dan vorig jaar, 3 minuten langzamer dan 3 jaar geleden.

Ondanks het bewijs hou ik stug vol dat ik eigenlijk niet echt heb meegedaan aan de zevenheuvelenloop, alleen meegelopen. Ik besluit al voor de finish om toch maar hardlopend naar huis te gaan. Dat past mooi in mijn marathonschema en het is ook niet zo heel ver. Het is ook een mooi excuus voor mijn tijd, die ondanks geweldig ook tegenvalt.
Als ik bij de fietsbrug sta die over de Waal richting Lent gaat, voel ik me ineens heel anders dan 20 minuten eerder. In plaats van 25000 lopers is er nu maar eentje.. Ikzelf dus. Het is mistig en stil. Ik ben van massaloper getransformeerd naar eenzame, vreemde dwaze hardloper. Ik voel me zo'n hardloper van 30 jaar geleden. Toen hardlopen nog was weggelegd voor excentrieke vreemdelingen. Toen er nog geen 30 soorten broeken in 80 soorten kleuren te verkrijgen waren en je sportschoenen gewoon voor voetbal, tennis en hardlopen kon gebruiken. Je kon ze na het hardlopen ook gewoon weer aantrekken om mee naar school te gaan. Heerlijk. helemaal back to the eighties


Mijn tempo is nu langzamer dan over de Nijmeegse heuvels, maar toch nog redelijk. Het zijn lange kilometers, ik kijk uit naar de herkenningspunten; Station Lent, scholengemeenschap Citadel, voetbalvereniging OSC en de brug over de A15. Ik bel naar huis dat ik er aan kom, want mijn plan neemt nog een wending. Het kan altijd nog gekker.
Goede vriend Daan is gisteravond prins Carnaval geworden en geeft nog een borrel bij hem thuis. Ik wil hem en zijn adjudant graag nog even feliciteren. Eerst naar huis gaan zal wel een fiasco worden omdat ik dan kapot op de bank ga hangen, dus maar direct door. Annette komt me mijn kleren en douchespullen brengen. Moe, zeg maar kapot, maar voldaan pak ik een biertje op de nieuwe prins. Het carnaval seizoen staat weer voor de deur. Ik had er vroeger nooit van gehoord; carnaval. Het idee klonk mij raar en zonderling in de oren. Je doet het voor je plezier, als tijdbesteding. Een beetje als hardlopen eigenlijk, alleen dan met bier. Ik neem er nog één! Alaaf!