Ik pro? Nee, bedankt!

Ik train niet als een pro,
maar probeer er natuurlijk wel op te lijken

Ik vroeg vanmiddag aan mijn vrouw: "weet jij wat het verschil is tussen een recreant en een (top)atleet?"

Omdat ik het type ben die vindt dat hij zelf de meeste vragen het best ook zelf kan beantwoorden nam zij een gepaste stilte in acht en keek mij vragend aan.. "Ik" antwoordde ik, op mijn eigen vraag.

Iedereen die harder loopt dan mij is een atleet en iedereen de langzamer loopt een recreant. Ik zit precies! in het midden tussen atleet en recreant.
Weer keek ze me even met een gepaste stilte aan.. "dat zegt, denk ik, meer over jouw beeld van de wereld dan over hoe hard je loopt, lijkt me" voegde zij er aan toe. Nu moest ik op mijn beurt even tijd nemen om dit te verwerken, alhoewel ik het uiteraard niet kon ontkennen.

Volgens mij geldt dit voor meer hardlopers (of sporters in het algemeen). Bewonderend opkijken naar mensen die verder, sneller, beter en harder lopen dan jij en met een blij gevoel van kameraadschap naar allen die even hard of net iets langzamer lopen. Dat is tenminste de positieve versie, anders krijg je, met jaloezie naar de top en met afschuw naar beneden kijken, maar laten we het positief houden.

Diederik van het Davilexteam finishte afgelopen
weekend nog als 3e in Nieuwkoop

Ik bewonder hen die (veel) harder gaan en ik voel altijd de drang om zij die langzamer gaan aan te moedigen en te motiveren. Sinds enige tijd ben ik (langs de zijlijn) betrokken bij het Davilex Triathlon team (www.teamdavilex.nl). Dat is voor een middelbare leeftijd recreant, ookwel agegrouper genoemd in triathlon-lingo, een fantastische ervaring. In het team zit o.a. de Nederlands kampioen triatlon lange afstand: Erik Simon Strijk evenals de nr 2 van dat kampioenschap; Roeland Smits, verder nog Mirjam Weerd (meervoudig Nederlands Kampioen halve afstand en deed vorig jaar nog mee aan het WK traithlon op Hawaii) en zeer talentvolle triatleten Diederik Scheltinga en Bart Candel.
Stuk voor stuk topatleten, vrijbuiters, mannen (en vrouw) van staal, allen met topprestaties achter hun naam.

's Ochtends om 11:00 vergaderen? dan gaan we eerst nog even 30 km hardlopen, daarna nog even zwemmen of krachttraining? Als we maar niet te laat stoppen want ik moet weer 70 km terugfietsen.

Als sporter kijk ik tegen ze op, wat een passie wat een uithoudingsvermogen. Ongelooflijk hoeveel energie zij hebben om hun trainingen uit te voeren en hun schema's af te werken. Eerlijk gezegd zou dat niets voor mij zijn. Ik zie mezelf dan toch meer als een soort organische sporter. Trainen wanneer en hoeveel ik zin heb en met zoveel druk aan wedstrijden starten als ik zelf belief.

  In 1995 ging het bijna mis. Toen werd ik, per ongeluk, 2e in Liessel.

Een hele triathlon? finishen is mijn enige doel, niet top 3, top 10 of een hele snelle tijd. Stel dat je weken lang traint en het komt er niet uit. Ik zou de druk niet aankunnen. Nee, bij deze, je hoeft mij echt niet te vragen of ik professional wil worden. Ik zeg geheid: "nee!". Daarnaast betekent 'professional' voor de meesten gewoon dat je naast je baan 20-30 uur per week traint en je net doet alsof je door je sport kan leven, maar dat is meestal niet zo, tenminste als je geen tennis of voetbal speelt.

Mede daarom is het zo knap dat sommigen gewoon doen wat ze doen en is het zo heerlijk om dat vanaf de zijlijn te mogen bekijken. Waarbij het wel opvalt dat er voor mijn gevoel wel eens wat weinig bewondering of respect is voor de atleten die deze keuze maken. Of dat nou triatleten, hardlopers, wielrenners, zwemmers of volleyballers zijn. Mensen die hun dromen najagen moet je koesteren. Niet alleen die mensen die dromen van miljonair worden, daar heb ik persoonlijk dan weer heel weinig mee. Dat gaat immers altijd ten koste van iets of iemand anders..bij sporters heb je dat niet. Het is eerlijk, hard werk om dingen te bereiken die vanuit jezelf komen.

Ik kom uit een arbeidersfamilie; bouwvakkers, of nog beter stucadoors.. misschien heeft dat er wel wat mee te maken. Alhoewel ik zelf ook gewoon een baan heb waarbij ik voor meer dan de helft vd tijd achter een buro zit. Het eerlijke arbeidersgevoel zit er ergens nog in. Daarom hou ik van triathlon, een eerlijke sport die hard werk en doorzettingsvermogen eist. Sport liegt niet. Als recreant/age grouper kan ik daar een klein beetje deel van zijn, gewoon omdat ik dat leuk vind. Dus ik train hard genoeg, om mijn dromen na te jagen, maar pas echt wel op dat ik niet te goed word.
Want leven als een pro? Nee, bedankt!

Mijn allergie

Ik had een veel (lees: veeeeeeeeeel) betere sporter kunnen zijn als ik geen last had gehad van die vervelende allergie. Ik praat er niet graag over, want ik wil me niet aanstellen, maar vanwege mijn allergie heb ik al heel wat trainingen moeten missen en moet ik vaak (ja, heel vaak) afhaken. De medische wereld staat voor een raadsel. Niet omdat ik, zoals sommige atleten, buiten en boven alle normen en grafieken om presteer, maar omdat er tegen mijn allergie geen enkel medicijn bestaat.

Ik ken helaas niemand die dezelfde allergie heeft. Bij de meesten veroorzaakt het hooguit een beetje irritatie of in sommige gevallen wat stress, maar ik kan er gewoon niet tegen; Schema's! Ik ben chronisch allergisch voor schema's. Loopschema's, fietsschema's, zwemschema's, zelfs corveeschema's zijn niet aan mij besteed. Ik sla dicht, mijn hartslag verhoogd, het zweet breekt me uit.

Schema's zijn een gesel voor mijn gestel. Volkomen geblokkeerd staar ik naar het papier of het computerscherm. Dagje gemist? Reken, reken, reken.. of ik het gemiste onderdeel van mijn schema wellicht later nog kan inhalen. Altijd bang dat als ik een onderdeel van het schema mis ik dan het einddoel zeker niet ga halen.. Dat is uiteindelijk toch het doel van een schema? Schema's veroorzaken stress, vragen dingen van me die ik niet kan (of wil) waarmaken. Ze zijn opdringerig en sturen mijn hele leven in de war.

Niet weten waar je naar toe gaat kan ook lekker zijn.

Uit de praktijk blijkt ook nog eens dat ik helemaal geen schema nodig heb. Uiteraard moet zelfs ik trainen om een marathon te kunnen lopen, maar of ik daarvoor echt 5x per week de loopschoenen aan moet trekken zoals de ASICS website mij voorschrijft? Nee! 2 of 3 keer per week een stukje rennen, minimaal een keertje 30 km lopen, dat is een goed uitgangspunt en dat doe je nadat je eerst 25 km hebt gelopen. Dat is geen schema, dat is logica. En gelukkig maar dat ik niet allergisch ben voor logica.

Naast dat ik slecht ben (eh..allergisch) in het opvolgen van schema's is het vaak ook praktisch niet uitvoerbaar, tenminste als je niet als semi-prof kan leven. Ik moet mijn trainingen aanpassen aan de omstandigheden in mijn leven (en niet andersom). Kinderen, werkende vrouw in ploegendienst, carnaval, verjaardagen, o,ja en werk.. dat bepaald welke tijd ik over heb voor trainingen en helaas niet andersom.

Ik zou het wel willen, blind schema's volgen. Doen wat je of een trainer je voorschrijft. Je overgeven aan de wijsheid van anderen. Misschien ben ik gewoon te eigenwijs en naarmate je ouder wordt neemt dat alleen maar toe (heb ik gehoord). Je krijgt immers steeds meer ervaring in wat je zelf doet en dus 'weet' je ook steeds beter wat je kan. Tenminste binnen het kader van je denkwereldje.

Sinds dit jaar probeer ik het anders aan te pakken, want ook al heb ik die vervelende schema-allergie, toch probeer ik enige structuur in mijn leven aan te brengen. De trainingsaanpak van Chris McCormack heeft mij daarbij geholpen. Ik ben namelijk, volgens Chris, een Weekend Warrior. In plaats van te proberen alles zoveel mogelijk te spreiden door de week, probeer ik het nu juist zoveel mogelijk samen te voegen. De dagen in het weekend volstampen met trainingen zodat ik door de week wat minder stress voel van het trainen. Een 'weekend warrior', klinkt nog goed ook. Elke training op een werkdag is dan een bonus en in het weekend 5-6 uur zwemmen,fietsen of lopen. Zo is het zonder 'schema' toch gestructureerd.

Niet schematisch trainen geeft de mogelijkheid om eens wat anders te doen, 
zoals spelen met je GoPro

Het is een aanrader hoor, zonder schema. Je voelt je vrij, kan gaan en staan waar en wanneer je wilt, zoveel doen als je zin in hebt, of niet.
Er zitten echter wel 2 nadelen aan of moet ik zeggen voorwaarden:

1. Je moet goed kunnen pieken.
Niet schematisch naar een einddoel werken lijkt een beetje op blind boogschieten. Of je precies op de roos gericht staat weet je nooit zeker, je kan er alleen maar op vertrouwen dat je gevoel het goed heeft.

2. Je moet goed tegen teleurstellingen kunnen.
Als je niet weet waar je je pijl heen schiet, moet je accepteren dat hij daar heen gaat waar jij op richt. Soms is dat raak (wonder boven wonder) en soms mis. Maar als het dan eens mis is, realiseer je dan hoeveel vrijheid je hebt genoten in je trainingen. Dat je precies krijgt wat je mag verwachten, dus dat je eigenlijk nooit echt teleurgesteld kan of mag zijn.

lachend een teleurstelling verwerken, wie kan dat?

Allergisch of niet, met trucs, stelregels en uitgangspunten probeer ik toch nog een wekelijks gestructureerd programma af te werken naar een min of meer specifiek einddoel, zoiets als de hele triathlon van Almere. Wat op zich dan weer verdacht veel op een schema gaat lijken. Waarvan ik dan weer spontaan jeuk begin te krijgen.. bah!