maandag 5 mei 2014

Mijn allergie


Ik had een veel (lees: veeeeeeeeeel) betere sporter kunnen zijn als ik geen last had gehad van die vervelende allergie. Ik praat er niet graag over, want ik wil me niet aanstellen, maar vanwege mijn allergie heb ik al heel wat trainingen moeten missen en moet ik vaak (ja, heel vaak) afhaken. De medische wereld staat voor een raadsel. Niet omdat ik, zoals sommige atleten, buiten en boven alle normen en grafieken om presteer, maar omdat er tegen mijn allergie geen enkel medicijn bestaat.

Ik ken helaas niemand die dezelfde allergie heeft. Bij de meesten veroorzaakt het hooguit een beetje irritatie of in sommige gevallen wat stress, maar ik kan er gewoon niet tegen; Schema's! Ik ben chronisch allergisch voor schema's. Loopschema's, fietsschema's, zwemschema's, zelfs corveeschema's zijn niet aan mij besteed. Ik sla dicht, mijn hartslag verhoogd, het zweet breekt me uit.

Schema's zijn een gesel voor mijn gestel. Volkomen geblokkeerd staar ik naar het papier of het computerscherm. Dagje gemist? Reken, reken, reken.. of ik het gemiste onderdeel van mijn schema wellicht later nog kan inhalen. Altijd bang dat als ik een onderdeel van het schema mis ik dan het einddoel zeker niet ga halen.. Dat is uiteindelijk toch het doel van een schema? Schema's veroorzaken stress, vragen dingen van me die ik niet kan (of wil) waarmaken. Ze zijn opdringerig en sturen mijn hele leven in de war.

Niet weten waar je naar toe gaat kan ook lekker zijn.

Uit de praktijk blijkt ook nog eens dat ik helemaal geen schema nodig heb. Uiteraard moet zelfs ik trainen om een marathon te kunnen lopen, maar of ik daarvoor echt 5x per week de loopschoenen aan moet trekken zoals de ASICS website mij voorschrijft? Nee! 2 of 3 keer per week een stukje rennen, minimaal een keertje 30 km lopen, dat is een goed uitgangspunt en dat doe je nadat je eerst 25 km hebt gelopen. Dat is geen schema, dat is logica. En gelukkig maar dat ik niet allergisch ben voor logica.

Naast dat ik slecht ben (eh..allergisch) in het opvolgen van schema's is het vaak ook praktisch niet uitvoerbaar, tenminste als je niet als semi-prof kan leven. Ik moet mijn trainingen aanpassen aan de omstandigheden in mijn leven (en niet andersom). Kinderen, werkende vrouw in ploegendienst, carnaval, verjaardagen, o,ja en werk.. dat bepaald welke tijd ik over heb voor trainingen en helaas niet andersom.

Ik zou het wel willen, blind schema's volgen. Doen wat je of een trainer je voorschrijft. Je overgeven aan de wijsheid van anderen. Misschien ben ik gewoon te eigenwijs en naarmate je ouder wordt neemt dat alleen maar toe (heb ik gehoord). Je krijgt immers steeds meer ervaring in wat je zelf doet en dus 'weet' je ook steeds beter wat je kan. Tenminste binnen het kader van je denkwereldje.

Sinds dit jaar probeer ik het anders aan te pakken, want ook al heb ik die vervelende schema-allergie, toch probeer ik enige structuur in mijn leven aan te brengen. De trainingsaanpak van Chris McCormack heeft mij daarbij geholpen. Ik ben namelijk, volgens Chris, een Weekend Warrior. In plaats van te proberen alles zoveel mogelijk te spreiden door de week, probeer ik het nu juist zoveel mogelijk samen te voegen. De dagen in het weekend volstampen met trainingen zodat ik door de week wat minder stress voel van het trainen. Een 'weekend warrior', klinkt nog goed ook. Elke training op een werkdag is dan een bonus en in het weekend 5-6 uur zwemmen,fietsen of lopen. Zo is het zonder 'schema' toch gestructureerd.


Niet schematisch trainen geeft de mogelijkheid om eens wat anders te doen, 
zoals spelen met je GoPro

Het is een aanrader hoor, zonder schema. Je voelt je vrij, kan gaan en staan waar en wanneer je wilt, zoveel doen als je zin in hebt, of niet.
Er zitten echter wel 2 nadelen aan of moet ik zeggen voorwaarden:

1. Je moet goed kunnen pieken.
Niet schematisch naar een einddoel werken lijkt een beetje op blind boogschieten. Of je precies op de roos gericht staat weet je nooit zeker, je kan er alleen maar op vertrouwen dat je gevoel het goed heeft.

2. Je moet goed tegen teleurstellingen kunnen.
Als je niet weet waar je je pijl heen schiet, moet je accepteren dat hij daar heen gaat waar jij op richt. Soms is dat raak (wonder boven wonder) en soms mis. Maar als het dan eens mis is, realiseer je dan hoeveel vrijheid je hebt genoten in je trainingen. Dat je precies krijgt wat je mag verwachten, dus dat je eigenlijk nooit echt teleurgesteld kan of mag zijn.

lachend een teleurstelling verwerken, wie kan dat?

Allergisch of niet, met trucs, stelregels en uitgangspunten probeer ik toch nog een wekelijks gestructureerd programma af te werken naar een min of meer specifiek einddoel, zoiets als de hele triathlon van Almere. Wat op zich dan weer verdacht veel op een schema gaat lijken. Waarvan ik dan weer spontaan jeuk begin te krijgen.. bah!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten