Mijn top 10 van Challenge Almere!

Afgelopen zaterdag was het zover. Mijn tweede deelname aan de hele triathlon van Almere. 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,1 km hardlopen. Dat allemaal uiteraard zo snel mogelijk. Mijn eerste plan was om vooraf alvast een raceverslag te schrijven. Maar dat leek zelfs mij iets te gewaagd. Achteraf is dan misschien weer wat slapjes, dus ik heb mijn eigen top 10 ervaringen van deze wedstrijd even op een rijtje gezet. 

Als ik het zo terug lees, heb ik genoten. Was het een mooie race (met prachtig weer) en een fantastische ambiance. Het mooiste is natuurlijk dat het voorbij is, maar ik gelukkig nog wel de foto's heb!

Dit jaar niet eens een hand of voet in mn gezicht gehad!

1.  Ik had niet verwacht dat ik het ooit zou zeggen, maar zwemmen bij de triathlon is echt een makkie. OK, misschien heb ik maar 1 goed zwemonderdeel per jaar, maar tot nu toe is dat dus steeds tijdens de triathlon van Almere geweest. Ik was iets langzamer dan 2 jaar terug (1:05 i.p.v. 1:03) maar man man man wat heb ik relaxed gezwommen en genoten van die 2 easy rondjes. Kan dat zwemmen niet wat langer?

Om de een of andere reden
doe ik altijd net alsof het
een makkie is.. dom natuurlijk

2.  Het waait harder dan verwacht en voorspeld was en terwijl ik daar over nadenk draai ik de Oostvaardersdijk op. Ik was vlak daarvoor al aardig ingehaald maar plotseling staat iedereen stil. De snelheid zakt van 32 naar 26 km/uur.  Ik kan makkelijk harder, dat doe ik. Maar 25 km tegen de wind in stampen kost me heel veel kracht. Terug laten zakken of doorgaan.. te laat beslis ik dat ik me moet inhouden. Na 45 km koers ben ik kapot leeg. De volgende 45 km lijken zelfs wind mee al een heel lang stuk, en dan nog een ronde.

3. Terwijl ik er mentaal doorheen zit besluit ik om met tegenzin maar een heleboel gelletjes te gaan eten. Naarmate de 90 km dichterbij komt knap ik op. Bij 60 km viel ik nog bijna in slaap op de fiets, maar nu kijk ik weer uit naar het 2e rondje. Gelukkig staat mijn gezin bij het begin van de 2e ronde. Ik zie Bart de Bruine nog even langskomen, hij ligt al een paar minuten voor. Dikke smile..gas erop! 2x tegenwind gaat beter. Ik wacht en in de laatste paar km voer ik het tempo op. Zo gaat ie goed.

4. 180 km fietsen, het is te ver voor mij. De laatste 30 km denk ik alleen maar: “Oh was ik er maar”. OK, ik train ook niet genoeg lange afstanden, anders had ik hier geen last van gehad. Shit ik moet zo ook nog lopen.. dat wordt niets. Maar eerst, in hemelsnaam, maak een einde aan dat fietsen.

5.  Terwijl ik de wisselzone, uitermate opgelucht, binnenkom zie ik een Duitser die vlak voordat hij zijn fiets ophangt zijn helm alvast losmaakt. Ik ben er niet van. Ja hoor, een 'attent jurylid' stapt naar voren en geeft hem een gele kaart. Hij begrijpt er niets van, logisch. Normaal gesproken vind ik Duitsertje plagen ook altijd leuk, maar ik schud mijn hoofd (met helm) en denk er het mijne van. Beetje jammer om zo rigoureus gele kaarten uit te delen. Geloof trouwens niet eens dat ie een penalty kreeg, maar dan nog. De onzekerheid.

Een hele mooie en gekke club supporters.
Wel Jammer dat ik nog 21 km moest lopen toen.

6.   Ken je dat je iets onbewust doet en je jezelf ineens in de winkel vindt om boodschappen te doen. Dat had ik nou ook met de fiets-loop wissel. Ineens liep ik op het parkoers. Hee, ik ga lopen. En hoe! Eerste 3 ronden gaan in 2 uur. Dat is dus een marathon tijd van rond de 4 uur. Het gaat zo lekker, bijna te hard voor mijn gevoel. Na de 3e ronde komt er een eind aan mijn gelukzalige gevoel. Niet eens kramp, maar leegheid. Totale leegheid. Ik ben zelfs bijna (!) blij als ik wat kramp voel opkomen, want dat is tenminste echt iets. Die 12 uur kan ik wel vergeten, rustig uitlopen. Tijd is onbelangrijk, alleen die finish. Voor mijn kinderen, Annette, die supporters..damn it! voor mezelf. Gaan ouwe! 

7.   Ik loop op het parkoers achter 2 Finnen: Jussi en Petteri, geloof ik. Ik zie het op de achterkant van hun pakken met Finse vlag staan. Ze wandelen en zijn druk met elkaar in gesprek. Mijn Fins is niet al te best, maar ik kan wel raden waar het over zal gaan. Hoe zwaar het is etc etc.. Terwijl ik ze inhaal zeg ik: “come on guys, keep running. Don’t you know there is Vodka at the finish line!”. Ik ken Finnen maar van 2 dingen, ze roepen heel hard tijdens Rally’s en F1 wedstrijden en ze zuipen ongelooflijke hoeveelheden sterke drank. Qua postuur waren dit ook echte Rally Finnen.. Een dikke glimlach zie ik bij beide verschijnen, ah..toch de juiste snaar geraakt.  

Dacht echt dat ik er heel leuk op stond!

8.   Ik loop mijn marathon relaxed. Als het kan maak ik een praatje, er staan toch wel veel bekenden. Mirjam Weerd, de hele club uit Didam/Duiven en omgeving, Markie Mark en nog een heleboel facebookfriends. Vaste gast in Almere is Bauke Wagenmaker. Elke ronde probeer ik natuurlijk lollig te zijn als ik langsloop, maar dat valt op een gegeven moment ook niet echt meer mee. Hij vraagt in de 3e ronde of ik even terug wil en nog een keer wil komen aanlopen, want ik sta niet goed op de foto. Dat doe je dan natuurlijk. Tijdens de laatste ronde zit hij op een andere plek, nog niet geinstalleerd. "Wat is dit nou?" zeg ik. "Je bent te snel man" antwoord hij. Dan maar even een selfie, met de beste en leukste fotograaf van Challenge Almere!.   

Met Meinte en Jelle na 3 ronden

9.   Mijn zoon; Meinte (in Barcelona shirt) loopt de een-na-laatste ronde met mij mee. We hadden het thuis doorgenomen. Ja,ja,ja het mag niet. Ik had het ook gelezen, maar ik heb toch heel vaak coaches zien meefietsen etc.. en Hee! Ik lig op koers voor 13 uur… Als ik hiervoor 5 minuten penalty krijg is dat bijna een opluchting. Na 3 km (vande 7 per rondje) komt een NTB jurylid naast mij rijden. Ik had hem in de voorgaande 6 rondjes nog niet gezien. “Het spijt me” zegt hij, “en het breekt mijn hart dat ik het moet zeggen”. “Hij mag niet meelopen”, vul ik hem aan. “Inderdaad”. “Loop maar vooruit jongen, ik kom zo”, zeg ik. Het jurylid zegt nog een keer sorry, ach ja. Wat maakt het nog uit..nog 1 ronde in deze ellende.

10.   Als je tijdens de afsluitende marathon van post naar post en km naar km loopt ben je blij dat een groepje enthousiaste mannen je verschrikkelijk staat toe te juichen elke keer als je langs komt vlak voor het 1km punt; "Kom op Niels, hup Niels, ga door Niels" heerlijk, denk ik dan. Tot de volgende ronde en hopelijk tot en met laatste! 

Dank onbekende enthousiaste mannen voor jullie support.
Dank aan alle supporters, vrijwilligers, atleten en organisatie. Topdag gehad.