Nulpunt

Ik heb zin om wat te tekenen, zomaar. Misschien wat ideetjes voor een trisuit voor volgend jaar, wie weet. Maar op het blaadje wat voor me ligt heb ik gisteren al wat dingetjes gekrabbeld..
Heb je wel eens een tekening gemaakt op een blaadje waar al iets op gekrabbeld was? Dat tekent lang niet zo lekker als een leeg vel papier. Zo'n tekenvel moet blanco/leeg zijn om echt je hart en ziel in een tekening te leggen.

Lego triathlon.

Als ik vroeger met mijn LEGO aan de slag ging om weer eens een fantastische maanlanceerbasis te bouwen, moest ik ook altijd helemaal met niets beginnen. Een blanco legoplaat voor me en de blokjes verspreid over de vloer. En dan bouwen maar, ontdekken en verbeteren.. Alles wat in je hoofd zat had voldoende ruimte om ergens op die legoplaat of dat lege vel papier te landen.

'Niets' is eigenlijk een fantastische inspiratiebron. Of zoals ik ergens las: Vanuit de leegte en de diepte groeien je grootste krachten, zolang er maar ergens een emotie geraakt wordt.

Dat gevoel dat je echt helemaal tot het dieptepunt moet voordat je weer omhoog kan. Je trainingen lopen niet, maar je gaat nog wel. Je harkt en zwoegt en moddert voort totdat je er helemaal genoeg van hebt. Even niets meer, een tijdje op de bank hangen, sjagerijnen en mopperen en dan opeens, net toen je dacht dat je nu definitief helemaal aan de grond zat komt dat gevoel van binnen dat je er weer uit moet.

Als je hard genoeg geslagen wordt ga je vanzelf uitspraken doen..

Soms heb je eigenlijk even een kleine blessure nodig om jezelf weer even te resetten en opnieuw te starten. Een goeie reden om fysiek gedwongen te worden even alles opnieuw te bekijken.
Ik ben zelf al heel wat keren opnieuw begonnen. Wel altijd vanuit een dieptepunt maar niet altijd met succes weer opgekrabbeld. Soms zat ik gewoon nog niet diep genoeg, had ik dat nulpunt nog niet bereikt. Je weet nooit zeker hoe diep je moet gaan.
Afgelopen zomer was met het afzeggen van de triathlon van Roth voor mij een serieus dieptepunt, maar nu de zomer voorbij is en ik weer vooruit kan kijken is de zin en de motivatie om te trainen ineens weer daar. Je vervloekt het dal op t moment dat je erin zit. Je weet dat je weer omhoog moet, maar als je eenmaal naar boven gaat voel je hoe belonend die tocht omhoog kan zijn.

De mannen van Davilex Eredivisie op het
podium in de eindstand! 

Donderdag zaten we vanuit de Stichting Bevordering Duurport Nederland (het Davilexteam) bij elkaar om naar de toekomst te kijken. Wij zaten ook op het nulpunt nadat vorig jaar al onze lange afstandsatleten om verschillende redenen opstapten. Het glipte uit onze handen. We stonden erbij en keken ernaar. De aansluiting bij het eredivisie team was een goede stap, maar qua besturing lag het eigenlijk bij teamcaptain Rob. Dit was natuurlijk niet waarom wij hier in waren gestapt.


Er ligt een diepe wens bij ons om echt iets voor de triathlon sport te doen, in de diepte en in de breedte. In feite zijn we (Menno, Ruben en ikzelf) verliefd op die lange afstand. De oorsprong van de triathlon, blijft toch het mooiste wat er is. Ook al is het misschien wat minder mediageniek dan de korte afstanden, heroïsch is het in elk geval wel. Vooral omdat het heroisch is op elk niveau van de sport. Dat merk je wel als het onderwerp sport op een feestje wordt aangebroken.. "Hee Niels jij moest toch eerst 200 km fietsen en daarna nog een marathon lopen, toch? ". "Ja, klopt en vergeet het uurtje inzwemmen niet.. oh, en het was maar 180 km hoor" Niet leuk voor iemand die net zijn eerste marathon gelopen heeft, dat begrijp ik.

Niet ALLE ideeën na een nulpunt
zijn goede ideeën.

Heroïsch, zo klinkt het misschien wel, maar zo voelt het niet altijd als je weet hoe diep je moet gaan om de finish te bereiken. Niet alleen tijdens de wedstrijd maar vooral in de voorbereiding. Als je veel alleen traint en een keer 150 km gaat fietsen, dan gaat er wel iets door je heen. Ik heb vroeger wel eens in de Flevopolder staan huilen toen ik in een weekend op en neer van Wageningen naar Harlingen fietste, ook 180 km.
Op vrijdag regen en zondag de hele dag in de mist... verdwalen, kou, lekke banden, eentonigheid... dat gesprek met jezelf.


Nulpunt..

Go Davilexteam

We willen met Davilexteam ook uit dat nulpunt, natuurlijk gaan we door met de eredivisie en hadden we dit jaar een prachtige derde plaats in de Eredivisie triathlon. Maar vanuit de stichting zoeken we naar nieuwe energie. Nieuwe wegen, de blik breder op de sport. Meer betekenen voor jeugd en aankomende talenten. Maar ook voor hen die het gewoon leuk vinden op bij een triathlon gemeenschap te horen en voor en met elkaar verder willen komen. We gaan de lijnen uitzetten, zoeken naar mensen die ons verder kunnen helpen en die wij ook verder kunnen helpen met trainingen, funrides, infoavonden, materiaal.

Ik ben dat nulpunt steeds meer gaan waarderen, want de weg en de strijd omhoog geeft een veel grotere beloning dan het afdalen vanaf het hoogtepunt.


ps. heb jij zin om iets te doen voor het Davilexteam en heb je een talent dat misschien bruikbaar is voor ons team meld je dan aan via: Niels@davilexteam.nl

Het is weer voorbij die mooie zomer

Je hebt 'r maandenlang naar uitgekeken

De koude winter wou maar eerst niet om

Traag en langzaam kropen langs de weken

Maar eindelijk daar was 'ie toch de zon

De nachten kort de dagen lang

De ochtend vol van vogelzang

't Scherpe hoge zoemen van een mug

Dan denk je, ha daar is-t-ie dan

Dit wordt minstens een zomer van

een eeuw, maar lieve mensen, oh, wat gaat 't vlug

't Is weer voorbij die mooie zomer

Nanana naa na naa ...

Gerard Cox bezong mijn triathlonzomer in 1973, het begon zowat in mei..Een triathlonloos jaar, nog voordat ik begon met trainen was het allang weer voorbij, nananana naa na naa

Mooie plannen had ik, ICAN triathlon in Amsterdam en dan knallen in Roth. Na Almere lekker doortrainen en dan een echte goede hele doen, maar het mag niet altijd zo zijn zoals je hoopt. Op hopen kan je geen triathlon lopen. Kan zo op een tegeltje en is nog waar ook.

Ik hoopte dat ik in de winter flink door zou trainen, maar van uitstel kwam afstel. Ik heb geen excuses nodig om niet te trainen, ik heb redenen vond ik! OK, geen goeie redenen, maar ik heb ze wel. Gelukkig had ik nog een goeie hardloop4daagse dit jaar en heb ik genoten van de etappes die ik gelopen heb en van de manier waarop. 
Het is het fietsen wat me nekt. De lange ritten van meer dan 4 uur.Waar halen mensen de tijd vandaan? en de zin...

Niet deelnemen aan Roth was misschien wel de meest beroerde beslissing die ik ooit gemaakt heb op sportief gebied. Gewoon omdat het mijn eigen schuld was. Het was alsof ik hard liep door stroop en altijd wind tegen had op de fiets. De zwaartekracht trok me onder water bij het zwemmen. Als in zo'n droom waarin de wereld in vertraagd lijkt. Ik realiseerde me meer dan anders dat ik echt hard moest trainen om het er op het heuvelachtige parkoers in Roth een beetje goed vanaf te brengen. Het parkoers stond steevast op mijn Tacx ingeprogrammeerd en te wachten. Niet een keer heb ik het met plezier gereden. Niet starten voelde als opgeven, voordat ik begonnen was. Dat was een nieuwe ervaring. Maar dood gaan op een hele triathlon had ik vorig jaar al gedaan, dat lijkt wel leuk, maar is het natuurlijk niet.

Ik ben een minimalist als het op trainen aankomt, dat is overigens geen speciale eigenschap, maar eerder een tekortkoming. Meestal red ik het er ook nog mee, tenminste tot m'n 45ste levensjaar ging het nog best goed. Ik ben, denk ik, goed ervaren op het gebied van minimaal trainen en er het maximale uithalen. Iedereen die met max 8 uur per week een hele triathlon wil doen kan natuurlijk gratis tips krijgen. Ik geef geen garantie op plezier geven, maar wel op voldoening.

Gelukkig waren er ook lichtpuntjes dit jaar, de hardloop4daagse was, aldus, leuk en ik kocht een nieuwe Specialized Tarmac die echt geweldig fietst. Mijn oudste zoon deed zijn eerste triathlon in Rutbeek. Lachend van start tot finish! Dat was heerlijk, maar ja daar heb ik zelf weinig aan bijgedragen, helemaal zijn eigen verdienste.

Maar die zomer is nu dus alweer allang voorbij en wat krijgen we dan.. herfst.

De tijd van het niet trainen, van bezinning.. relativeren. Alweer zo'n gouwe oude van Gerard Cox. Maar er broeit iets in het vooronder, ik krijg enorme zin om een triathlon te doen. Lekker zo'n lange afstand en dan de hele winter KEIHARD doortrainen. Frysman, Ironman, Challengeman. Of alle 3..

Mijn knie, nek, rug en voet blessures zijn allemaal met de zon mee vertrokken naar warmere oorden. Ik beeld me in dat kou en regen gewoon mijn weertype is, dan ben ik pas echt goed. Koud en regen.
Afgelopen week nog naar een lezing geweest over koud douchen en de IJsman Wim Hof. Ja kou, mij op het lijf geschreven. Winterhard worden, net als vroeger toen ik in de maand maart ook gewoon 600 km reed door de natte sneeuw. Ik ben een watje geworden die lekker veilig thuis bij de verwarming wil zitten. 

Ik kan het gevoel niet pakken, die motivatie om door te gaan. Ergens is het verloren gegaan toen ik ouder werd en ging werken en weekenden gevuld werden met taxiritjes van en naar de voetbalvelden en verjaardagspartijtjes. Tussen boodschappen doen en werkuren maken is mijn fanatisme ergens in de schappen blijven liggen. Op mijn werk wordt fanatisme of passie ook niet echt gewaardeerd, daar moet je vooral beleefd en kalm blijven, je volwassen gedragen. Maar ben ik nou echt veranderd, of ben ik het gewoon vergeten.. Vergeten hoe leuk het was om je ergens echt voor in te spannen. Om fanatiek te zijn en van je sport het aller aller allerbelangrijkste te maken. Of van je hobby of van iets anders. Als een hokkeling de wei in.

Dat lijkt me een mooi streven voor 2016, maar eerst nog even lekker bij de verwarming relativeren met Gerard Cox.

Word je soms geteisterd door de grillen van het lot

en krijg je van diverse kanten tikken en klappen?

Zit je het gedonder ongeveer tot aan de strot

en helemaal geen schijn van kans om te ontsnappen?

Of je werkt je uit de naad,

elke dag van vroeg tot laat,

maar niemand noteert het

en niemand waardeert het,

geen hond interesseert het,

hoe hard je ook sjouwt.

Of je houdt het niet meer bij,

want de harde maatschappij

is niet voor de zwakken.

Ze laten je zakken,

je mist alle boten,

de kleintjes en grote.

Je voelt je verstoten

en dan gaat het fout:

Zeg het elke dag ten minste honderd keren:

relativeren, steeds relativeren!

Want relativeren, dat is je behoud!

(Gerard Cox)