Stayeren is namelijk helemaal niet storend. Stayeren is fantastisch. Stayeren is stiekem. Stayeren is lekker.
In het wiel licht meegezogen worden in de luwte van het harde werk van je voorganger. Onwetend van de harde gesel van de wind. Het kopwerk over laten aan de knechten. Wie wil er eigenlijk knecht zijn? Alleen een knecht van jezelf!
Als wielerliefhebber geniet ik optimaal als bij waaierkoersen alles op de kant wordt gezet.
Stayeren in optima forma! Wie zegt dat stayeren saai is, dat er geen uitdaging in zit? Is de Tour de France uitrijden of zelfs winnen een mindere prestatie omdat er gestayered wordt? Zelf in de ITU worldcup en de Lotto Eredivisie Triathlon wordt er volop gestayerd in de -stayer- wedstrijden. Ja precies.
Stayeren is ook een beetje stiekem, en stiekem is stiekem best wel eens lekker. Wie heeft er nog nooit iets gedaan wat niet mocht..kom op! Spieken, een snoepje uit moeders snoeppot, iets te hard rijden, een beetje minder belasting betalen.. en stayeren.
Dan denk je natuurlijk: Niels dus jij doet dat ook allemaal? oh oh oh.
Eh..nee! (behalve dat van de snoep).
Ik zeg niet dat ik nog nooit een stukje gestayerd hebt, zeker niet. Ik ben zelfs wel eens aangesproken op stayeren terwijl ik helemaal niet wist dat ik aan het stayeren was. Ik dacht gewoon dat ik werd ingehaald, maar goed.
En ja, ik heb ook wel eens 50 meter achter iemand gehangen. Dit wordt natuurlijk even pijnlijk, maar goed ik kom er maar vooruit.
Bij Challenge Almere 2012.. na 150 km, ik was best al een beetje stuk. Laatste draai tegen de wind in, iemand haalt me net na de bocht in. Ik ga op 'n illegale 3 meter hangen en heeeeeel langzaam laat ik het gat vallen. Genietend van mijn stoute actie en met het gevoel alsof ik een 4 cilinder heb aangezet.
Nog geen 10 seconden later rijdt er van achter een motor van de NTB naast me.."wat ben je aan het doen?, vraagt de jury". Ik zeg: "eh.. aan het stayeren..?", "Ik dacht als ik nou heel even...je weet wel.. al die groepen die..eh.. ach ja..stayeren.." Hij lacht en ik ook. Er is al een gat van 100 meter gevallen met mijn voorganger, want eigenlijk heb ik het niet nodig. Maar ik dacht heel even aan die waaieretappe.. op de kant, in het wiel.
De motor is alweer vertrokken en ik denk: "nog maar 30 km, wat is dat nou eigenlijk" Heel stiekem heeft de jury mij een beetje geholpen door me even uit m'n dipje te halen. De NTB jury motor is ondertussen bij een groep van een man of 15 aangekomen die een paar minuten voor me rijdt.. zou hij ze daar ook zo vriendelijk aanspreken?
Maar als je niet genoeg getraind hebt of je kan gewoon niet hard genoeg, of je bent gewoon een watje, dan biedt stayeren natuurlijk uitkomst. Voor al die triatleten die het alleen niet redden tegen de wind. 180 km is ook verschrikkelijk ver. Als je het niet redt dan zoek je hulp. Gewoon lekker makkelijk, zoals je vroeger achter moeders rug achterop de fiets zat, weggedoken achter haar lange regenjas, jij je knuffel dicht tegen je aangedrukt. Of al die medeleerlingen die toch liever de bus naar school namen in plaats van in de regen op te stappen. In de winter van '85 was ik er nogal trots op dat ik (samen met Anton) als enige bij -15, sneeuw een oostenwindkracht 7 met een gevoelstemperatuur van -21 graden Celcius in een sneeuwstorm naar school fietste. OK, toegegeven, i moest bij aankomst op school bijna overgeven van de kou, maar het gaf me toch een warm gevoel. Er werd niet gestayerd!
Stayeren: ik vind het niet storend, ik vraag me alleen af of je het wel wil als je triathlon doet.
 |
| Bij Jordy achter op de motor! |
Tegen 1 atleet zeg ik dat ie een gat moet laten vallen..gelijk allemaal misbaar. Aha! Dus die stayert, denk ik. Tegen een ander kijk ik alleen boos en schud ik m'n hoofd. Tegen atleet nr 3, die een poging doet om in te halen, zeg ik dat ie echt wel wat harder moet gaan fietsen of het anders het inhalen maar moet opgeven, want dit lijkt nergens op. Tegen de andere 'inhaler' roep ik alleen: "Hee, fiets eens door" boze blik.. ja, dus ook stayeren.. ;-)
We rijden ze voorbij en wachten ze even later weer op... Ik bespreek het met mijn motard en geniet er wel van.
Naast mijn DavilexTeam werkzaamheden en het jureren bij de NTB binnenkort zelf weer aan de slag bij de Frysman. Hele triathlon, kleine wedstrijd en dus geen of weinig kans op stayeren. Een beetje ouderwets, zoals het allemaal begon. Mijn eerste triathlon in 1987, Witmarsum (ook in Friesland). Had toen nog nooit meer dan 100 meter gezwommen en de fietsroute kreeg je op een kaartje, zodat je zelf de weg kon vinden. In de verte zag ik nog een deelnemer, ik deed mijn uiterste best om die in beeld te houden, zodat ik wist dat ik nog goed zat.
Ik wist helemaal niet wat stayeren was, je fietste gewoon je route en liet je kaart stempelen!
Stayeren is modern, zoals selfies op de fiets en motortjes in het frame. Dan beter een eenzame fietser, je kop in de wind en afzien, want dat is nog altijd beter dan een zakenman..
De zon schijnt er is geen reden
Met rotweer en met harde wind te gaan fietsen
Als ie maar geen voetballer wordt
Ze schoppen 'm misschien half dood
Als ie maar geen voetballer wordt
Ze schoppen 'm misschien half dood
Maar liever dat nog
Dan een bord voor z'n kop van een zakenman
Want daar wordt ie alleen maar slechter van
(Boudewijn de Groot)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten