De 10 mooiste en slechtste momenten van mijn IM Maastricht

Een race verslag..leuk!
Nee, niet leuk.. "Eerst ging ik zwemmen en toen moest ik fietsen en dat was heel ver en toen lopen en toen was ik moe". Albert Geerling zei het ooit eens zo mooi over al die raceverslagen na een triathlon. Hij heeft/had wel een beetje gelijk. Daarom heb ik me beperkt tot de beste en de slechtste 5 momenten van mijn Ironman Maastricht. Keurig verzameld en aan het digitale papier toevertrouwd.

Ik bouw de spanning langzaam op en begin met de minst slechtste, en dan wissel ik het af en bouw ik het op naar het hoogste- en absolute dieptepunt. Eerlijk gezegd ben je op een gegeven moment niet meer in staat om tijdens zo'n wedstrijd de hoogte en dieptepunten van elkaar te onderscheiden.

Vergezicht op zwemparkoers Ironman Maastricht

5 Hoosbuien

Ja, het regende tijdens IM Maastricht. En niet zo'n beetje ook. In de eerste ronde fietsen (90km) had ik de afdalingen goed in me opgenomen, de meeste kende ik nog wel van de Amstel Goldrace of de Volta cycling classic. Dat werd dus knallen in de tweede omloop, totdat de hemel openbarstte. Het water stroomde over de straten, op sommige stukken zag je geen betonplaat meer liggen en reed je door een paar cm water. Hopen dat er geen grote gaten in de weg zaten. Mijn voornemen om in de tweede omloop dus nog een tandje harder de afdalingen in te gaan moest ik laten varen (hahaha varen! briljant). Gelukkig bleven ongelukken mij bespaard, er lagen al genoeg atleten op het asfalt. Nog even los van de tientallen lekke banden die ik onderweg zag.

5 Het materiaal

Specialized Tarmac

Kijk, aan het materiaal ligt het niet. Vroeger (toen ik goed was) moest ik het doen met wat ik maar voor weinig of niets kon krijgen. Tweedehands kleding van een teamlid, een surfpak van mijn 20 cm langere broer of een gratis binnenbandje van de plaatselijke tandenloze fietsenboer. Tegenwoordig heb ik alles hageltje nieuw. Ik kan kiezen uit 2 fietsen om de wedstrijd op te rijden. Ik koos voor mijn Specialized Tarmac, een gewone (ahum) wegfiets. Prima keuze op dit parkoers. Helemaal nagekeken door Roelofs Fietsenspeciaalzaak, er kon niets misgaan

Lazer Wasp

Ik had een gloedje nieuwe Lazer WASP tijdrithelm.. Wat een genot!
Tijdens de stortbuien zat ik dankzij die helm in een cocon van stilte, droogte, rust en warmte. Mijn lijf werd nat maar in mijn hoofd bleef het droog.

Dit jaar ook een nieuw TYR wetsuit gekocht (via Davilexteam). Simpelweg fantastisch om in te zwemmen. Ik denk nog wel eens terug aan dat surfpak.. het water stroomde aan de voorzijde zo hard naar binnen dat ik het gevoel had dat ik in een parachute aan het zwemmen was. Mijn huidige wetsuit houdt mij tot bijna halverwege de 3,8 km droog. Als ik er bij een kortere afstand in zou zwemmen dan zou ik gewoon droog aan de kant komen, ben er van overtuigd. Maar gelukkig doe ik niet van die korte triathlonnetjes..

4 Eenzaamheid

Tijdens IM Maastricht heb ik geen meter alleen gereden. Altijd zag ik wel een andere atleet ergens voor me rijden (of lopen). Ik ben ongeveer 600x ingehaald, dat was prima en ingecalculeerd. Bij het lopen echter merk in je in de laatste 2 ronde's dat het aantal deelnemers dat nog overblijft snel minder wordt. In je laatste ronde loop je wel eens in een lege straat of staan de bewoners hun tent al in te pakken en lopen de terrassen leeg. Maar eenzaamheid verbroedert, je krijgt meer gesprekken met je medestanders. Gedeelde smart is halve smart tenslotte. Stuart uit Engeland, die in zijn derde ronde zat toen ik al in de laatste liep. Wandelend, lopend, rennend, hinkelend elkaar moed inspreken. Beloven dat erop de finish iets ligt wat ongrijpbaar magisch is.. succes, good luck, hang in there.. samen alleen zijn. Terwijl je jezelf afvraagt: " waarom doe ik dit ook alweer?".
Er was echter maar plaats voor 1 gedachte in mijn hoofd.. ik moet finishen!

4 De Leeuw van Vlaanderen brult!

ergens op de grens tussen Nederland en Belgie, op een stuk betonstraat in niemandsland. Op een lokatie die een mooie start zou zijn voor een veldrit, stonden 2 vlaggen van de Vlaamse leeuw aan beide kanten van het pad opgesteld.
Naast de vlaggen stond een stalen constructie waar voor en na elk atleet een steekvlam van ca. 1 meter uitvloog.
De Leeuw brult..
De leeuw brult: Welkom in Vlaanderen.  Welkom in het hol van de Leeuw! Het zwaarste en lastigste stuk fietsparkoers ging over een onafgebroken reeks heuvels en dalen met betonplaten, bochten en obstakels. Vlaanderen is Vlaanderen.. Soms lastig om van te houden maar ook een eenvoud en schoonheid in het landschap waar ik echt van heb genoten tijdens het fietsen.

3 Plassen

Ik moet plassen. Na 1 ronde fietsen gaat die gedachte ongeveer 50 km lang door mijn hoofd. "Plas dan op de fiets!": zeg ik tegen mezelf. "Als je toch zo nodig moet, toe dan". Het lukt niet.. 20 km lang probeer ik al fietsend te plassen. Er komt niets. Bij een verzorgingspost stop ik bij de Dixi. Met veel gewurm en gedoe shirt en trisuit omlaag..
Was ik eens de trotse bezitter van een penis, nu kijk ik naar een verschrompelde drukknop.  Alsof ik vuur aan het plassen ben zo sproeit er urine uit, dwars door de Dixi. Mijn urinebuis is ontstoken door de 140 km fietsen op het soms hobbelige parkoers. Pijnlijk. Au! Gelukkig voel ik me opgelucht na het sproeien en kan ik ook weer gewoon op mijn zadel zitten.. De laatste 40 km is aftellen, het fietsen zit er bijna op, maar krijg ik ooit mijn pielemans weer terug?

3 Ik heb geen zin meer

Het is iets wat elke triatleet tegen zichzelf zegt.. Stuart die ik eerder al noemde, Bas Diederen, maar bv ook Stefan van der Pal; de winnaar van de Frysman, DE Frysman, zeg maar! Ik sta bij een verzorgingspost en doe een poging even mijn been te strekken terwijl direct in een andere spier een kramp schiet.. Ik vloek.. *(&^*@  "Wat is er aan de hand grote vriend", zegt Stefan.. Ik denk: "Hee Stefan vd Pal loopt ook nog, net als ik dus!". Op zijn advies neem ik een TUCje, om een beetje zout binnen te krijgen. Droge troep trouwens als je het niet voor de buis bij een biertje neemt.
"Ik heb helemaal geen zin meer, echt helemaal niet meer.." zegt Stefan. Ik weet wel dat ie gewoon doorgaat, maar het is als zalf op mijn wonden. Dus ook deze toppers verliezen in deze fase een beetje de lust. Ik ben eigenlijk best normaal. We spreken elkaar nog een beetje moed in en gaan allebei weer op weg. Hij loopt ik strompel. Ik roep nog: "kom op Stefan, dan maak je maar zin.. dat zou je moeder ook zeggen". Er een beetje vanuitgaande dat iedereen uit Friesland op dezelfde manier is grootgebracht. Niet sjanteren maar doorzetten. Het geeft mij weer net voldoende energie om de volgende 5 km af te leggen.

2 Pietersberg

Ze zeiden: er zit nog wel een heuveltje in het parkoers, een heuveltje.
Het blijkt dat parkoersverkenning eigenlijk noodzakelijk is.
De Pietersberg is een heuvel als een dijk. Pittig, stijl en een verschrikkelijke aanslag op je spieren. Ik haat de Pietersberg. Ik betaal hier de prijs voor mijn tekort aan trainingen. 40 uur zwemmen, 90 uur fietsen en 60 uur hardlopen en nog wat uren in de sportschool. Mijn voorbereiding voor IM Maastricht. Efficient getraind, maar pijnlijke realiteit op dit moment.

Naast alle fysieke ongemakken blijkt dat André Rieu aan de voet van de Pietersberg woont. In de tweede ronde (of de derde of eerste, weet ik veel) zit André in het parkje naar het schouwspel te kijken. "Hee André Rieu", denk ik..
Ik zie dat hij ziet dat ik zie dat hij ziet dat ik hem herken.. Maar, ja hij kent mij natuurlijk niet.. Ik lach daarom wat naar hem, met een knikje van herkenning en en hij knikt vriendelijk terug. Waarom speelt ie eigenlijk geen stukje viool? denk ik ik voor 10 seconden, todat die 'berg' me weer kapot laat gaan.

2 48 jaar

Lastig punt. In de derde ronde had ik het zwaar en voelde ik emoties opborrelen. Peter ten Tuijnte kwam ik tegen. "Ik zie je zo bij de finish"..zegt ie. "Doe maar alvast een biertje"; roep ik. "maar niet van dat flauwe alcoholvrije he.." tenminste "als ik niet dood neerval"; denk ik.
Ik denk aan mijn vader, die was (ook) 48 jaar toen hij overleed. En ik doe een Ironman, wat betekent dat? Vanaf het begin van dit jaar stromen die gedachten al door me heen. Ik word 48. Misschien doe ik daarom wel deze idiote race.. Waarom doe ik dit? Ik denk het al de hele dag..waarom?
Omdat ik leef en ik wil leven. Dit is leven, idiote dingen doen en genieten, naar bekende en minder bekenden roepen dat het goed gaat en 'hou vol' en 'we doen het samen'.
Voor mijn vrouw en kinderen. Ik kan het, dus jij kan het. 48 is niet het einde voor mij, ik zit er middenin. Ik begin vandaag gewoon aan een nieuw leven, als Ironman!

Er zijn nog 2 zaken over; mijn 2 meest opmerkelijke momenten van Ironman Maastricht. terwijl ik voor mijn gevoel al gefinished ben. Alleen nog even uitlopen dus...

1 Het lastigste punt van de dag

Het lastigste punt is in de derde ronde, eigenlijk de hele derde ronde is afschuwelijk. Ik voel me misselijk, ik heb honger, ben duizelig en heb het warm. Als ik erover schrijf breekt het zweet me weer uit. Bij de start van de 3e ronde zie ik Ramon, ik kan het niet meer verbergen of verbloemen. "Ik voel me slecht", zeg ik tegen hem. Ik denk dat hij weet wat ik bedoel. Ik kan even niet meer lachen. Geen vingers meer in de neus, geen grappen of grollen. Even later kom ik Sietske tegen. "Hoe gaat het?" roept ze enthousiast. Ik wil zeggen: OK! maar ik roep: "het gaat KUT!" shit! waarom zeg ik dat nou.. waarom zeg ik niet "joepie..nog 1,5 ronde" maar het is K*&.. dat is wel zo.
Annette (mijn vrouw) ziet het gelijk. De grauwe kleur op mijn gezicht. Ik voel zelf ook dat ik grauw , grijs en klam ben. Bij een verzorgingspost wil ik eigenlijk even gaan zitten, maar ik kan nauwelijks rechtop blijven staan. Als ik nu ga zitten dan kom ik misschien niet meer omhoog en als ik hier blijf staan dan roept iemand misschien wel een EHBO'er. Ik moet doorlopen. Ik moet naar de finish. Uit wanhoop pak ik op het laatste punt bij post een stuk banaan. Dan maar een banaan, denk ik. Hij smaakt heerlijk, bijna goddelijk. Ik voel de structuur in mijn mond en geniet van elke hap. Gered door een banaan ga ik verder. Zo loop ik door van banaan tot banaan. Nog een gelletje en nog een cola.. toe maar. Het lijkt wel feest!

1 De fans

Van alle zaken die in de triathlon meetellen is er 1 factor die doorslaggevend is voor het succes en dat is de support van de fans. Het thuisfront, de kennissen, de medeatleten, de onbekende juichers langs de kant en ja, zelf het knikje van André Rieu.

Maurits Smakman op de Bemelerberg.. De hele Scheltinga clan bij de ingang van de tweede fietsronde, ik juichde me gek (zie foto). De familie Bouman en alle andere supporters van Triathliem uit Didam. De Davilexer's; Rob, Donald, Stefan, Menno en Ruben inclusief familie. Het "kom op Davilex" van Edo op de Halembay. Ik sport niet op gels en repen, niet op brandstof of sportdrank.
Als ik tijdens de wedstrijd denk aan de finish zie ik geen finishboog of zwart-rood tapijt..Ik zie mijn gezin staan.. Ik zie de bewondering en hun lach. De tranen schieten in mijn ogen.

Bij de start van het zwemmen werden voiceberichten via de Ironman geluidsinstallatie afgespeeld. Annette had er ook één ingesproken. Ik was stil en ontroerd, een persoonlijke boodschap tussen 1000'n mensen. Zo direct van haar naar mij. Mijn brilletje moest ik even afdoen, de glazen besloegen aan de binnenzijde. Ik moest het doen, ik wilde het doen en heb het gedaan. Voor mezelf en dankzij velen.

Ik ben een ironman!

en voor iedereen die het niet gelooft, de video 'or it didn't happen!'

(ps en mijn pieleman is ook weer terug!)